„...właśnie, Bóg...” - Lokis przypomniał sobie Ojca Jerzego i jego natchnione obietnice. Przypomniał sobie również o praktycznym prezencie, który od niego uzyskał. Spojrzał nań uważniej - faktycznie, krzyż był na tyle solidny, by można było nim próbować wydłubać sobie oko, a łańcuszek wytrzymałby chyba ciężar niedożywionego elfa, który zapragnął przyspieszyć spotkanie z awatarem swojego Boga... Tak, czy inaczej - ze swojego elfiego doświadczenia Lokis wiedział, że prezenty zwykły przydawać się w najmniej spodziewanych sytuacjach.

Leżąc na pryczy i oglądając ze wszystkich stron żelazny krzyżyk usłyszał dobiegający skądś szmer rozmowy. Jeden z głosów brzmiał jakby znajomo - skrzeczenia spróchniałego klechy nie dało się pomylić z niczym innym. Ale skąd dobiegały głosy? Nadstawiając ostrego ucha rozpoczął ponowne oględziny ściany...

W miejscu, w którym jedna z żelaznych sztab podtrzymujących pryczę zagłębiała się w ścianie jakiś przedsiębiorczy rzemieślnik zdołał odłupać kawałek tynku i cegły. Dzięki tej operacji powstała niewielka dziura, co pozwoliło Lokisowi wsłuchać się w usypiający monolog zbawcy potępionych dusz. Było to nudne, ale w momencie, w którym do rozmowy włączył się inny głos zaczęło się robić ciekawie...

„...proszę Ojcze, ile razy mogę powtarzać, że jestem niewinny! Czarna magia, tfu! Przecież znamy się prawie dwadzieścia lat, co miałem robić? Mistrz Duncan był uczonym, przychodził do mnie po zioła, bo do kogo miał się udać? Do diab... to znaczy na Boga, to były zwykłe zioła, kupował wywar z naparstnicy - taki sam jaki zamawiała u mnie na sen żona Burmistrza! Jeśli jestem czarnoksiężnikiem, to czemu jej nie wyrosły macki, czy co tam jeszcze?! Taki ze mnie nekromanta jak z ojca alchemik...”

„Ależ Synu! Czy to nie u ciebie znaleziono czarci korzeń? Nie upieraj się w swoim grzechu - jeśli dobrowolnie wyznasz go Bogu, ten wybaczy ci twoje zaślepienie... Niejeden dał się opętać szatańskiej sztuce alchemii i czarnej magii...”

„Ojcze, jeśli ktoś w tym mieście zajmował się kiedykolwiek sztukami magicznymi, to był nim właśnie Mistrz Duncan! O połowie ziół o które mnie pytał nigdy nie słyszałem, a z korzenia mandragory o który pytał robi się przecież wszystkie mikstury magiczne! Pewnie spotkał demona lepszego od siebie i taki jego los.”

„Nie bluźnij, Synu! Mistrz Duncan był świątobliwym mędrcem, uczonym. Uleczył z reumatyzmu Ojca Furtiana i znał dobrze Pismo Święte! Wyrzeknij się swoich bluźnierczych praktyk: odczyń urok rzucony na Mistrza Duncana, a może Pan przebaczy ci i pozwoli uniknąć ogni piekielnych!”

„Jaki urok?! Przecież kiedy to wszystko się zaczęło byłem poza miastem! Czy wracałbym do domu, gdybym chciał się ukryć lub uciec? Przecież ja o niczym nie wiedziałem! Ojcze, uwierz mi, błagam, jestem niewinny! Czy nikt tego nie rozumie?!” ...

Rozpaczliwa i daremna wymiana zdań nie podniosła na duchu Lokisa. Być może ucieszyłby się, że wraz z nim cierpią miliony, ale słuchając spowiedzi nieszczęsnego heretyka przed oczyma stanął mu widok wczorajszej egzekucji, którą widział na rynku. Na środku rusztowania, obok profesjonalnego warsztatu pracy stał dwumetrowy okaz najnormalniejszego pod słońcem kata. Kata, który najwyraźniej od wczorajszego przedpołudnia przebywał w mieście. Oj, chyba ojczulek pokręcił coś mówiąc o terminie wykonania egzekucji...

Wyczulony słuch elfa pozwolił Lokisowi na usłyszenie dziwnego odgłosu... szybkich rytmicznych uderzeń, jakby klekotania? Nie pomogło czujne rozglądanie się - dopiero po chwili zorientował się, że odgłos ten wydają jego własne zęby...

Zenon wyrwał sobie kolejną garść włosów z głowy. Wcześniej rwał włosy z brody, ale ponieważ była słabo przyklejona nie wytrzymała długo takich praktyk. Jak by nie patrzeć jego reputacja była mocno nadszarpnięta - w dodatku, mógł się tylko domyślać przez kogo. Trzy trupy w ciągu jednej nocy! Bud i Al dotąd nie mogą dojść do siebie... W dodatku ten elfi wymoczek spieprzył i przy okazji spalił pierwszorzędną metę... Zenon nalał sobie jeszcze jedną szklankę mętnej cieczy i wychylił jednym ruchem. „Pieprzony biznes... zachciało mi się zmiany klimatu...” - pomyślał i wspomniał piękne czasy, w których Rabinowitz był dla niego łaskawy, a przynajmniej nie mordował jego ludzi...

Alkohol zaczynał spełniać swoją powinność, ponura sytuacja zaczynała się klarować, a w umyśle geniusza zbrodni Twin Hills pojawił się znowu LeSchrack i jego zachęcająca oferta... „Tak, nie ma co się pieprzyć z gnojkami. Powywieszam ich za jaja na murze miejskim!” - pomyślał Zenon i pociągnięciem za jedwabny sznur przywołał swojego najlepszego człowieka...

Lokis przeżuwał właśnie kolejną porcję brei dostarczoną przez mrukliwego strażnika, który w niczym nie przypominał wczorajszych, życzliwych stróżów prawa, wybawiających z opresji zaszczute elfy.

Breja była nijaka do granic możliwości - spowodowała za to przemożną chęć wyrzucenia z siebie zła tego świata... Dopiero w smrodzie własnej kupy Lokis w pełni zrozumiał swoje położenie...

Jak dotąd - a trochę przeżył - z każdego więzienia istniała droga ucieczki. Zawsze znajdował się jakiś stażnik życzliwy na tyle, by niedokładnie domknąć drzwi, lub przedsiębiorczy sublokator celi z gotowym, perfekcyjnym planem ucieczki... Teraz było troszkę inaczej. Strażnicy z rzadka i bez ładu i składu przechadzali się korytarzem. Wyglądali przy tym na takich, którzy nad rozmowę ze słynnym seryjnym mordercą przedkładają oglądanie go ukradkiem podczas defekacji... Na podwórku przebiegały psy, które były tak wygłodzone, że nieomal rzucały się sobie do gardeł... A ze strażnicy można było usłyszeć głośne zakłady ile razy dygnie wisielec, zanim wyciągnie kopyta...

Z korytarza dobiegły odgłosy awantury... Zaczęło się niewinnie - jakiś zapijaczony tenor wzywał głośno do poszanowania praw człowieka i dostarczenia trunków oraz kobiet. Wkrótce zawtórował mu nieco wyższy głos oraz sekcja cynowych misek uderzających o żelazne kraty. Zrobiło się trochę głośno - chyba za głośno jak dla zajętych ciężką służbą strażników...

Zapadała noc - doktor Mengele kończył przeprowadzane po raz kolejny badanie. Puls, chociaż niezwykle spowolniony był regularny, oddech podobnie, źrenice reagowały prawidłowo - wszystko wskazywało na to, że pacjent żyje. A jednak - pomimo, że doktor zastosował najsilniejsze sole trzeźwiące, zamorskie medykamenta, maść ze szczurzego kału, a nawet niezawodny jak dotąd kubeł zimnej wody - nic nie było w stanie przerwać letargu w jaki zapadł mędrzec. Nie ruszał się, nie przyjmował pokarmów, nie defekował - tylko nieustannie sączący się strumyczek śliny z groteskowo wykrzywionych ust był świadectwem jego aktywności...

W nocy rozpętała się burza - chmury gnane wiatrem przesłoniły księżyc w pełni. Światło błyskawicy rozświetliło ciemny pokój. Twarz leżącego na łóżku pacjenta spoglądała niewidzącymi oczyma w sufit, a palce zaciskały się bezsilnie, jakby próbując coś chwycić...

Baron de Bellem z obrzydzeniem spojrzał na zakurzone buty zdrożonego posłańca, które kalały jego zamorski dywan. Wiedział jednak, iż nikt nie odważyłby się przerwać bez powodu jego sjesty, odprawił więc gromadkę buszujących po olbrzymim łożu młodych chłopców i zawiązał szlafrok jedwabnym pasem.

- O co chodzi, Jussac - zapytał chłodno, jednocześnie lustrując sługę uważnym spojrzeniem - Mam nadzieję, że przynosisz dobre wiadomości...

- Mamy go - wyrzucił z siebie posłaniec - Jest w Twin Hills.

Na ustach Barona powoli pojawił się uśmiech. Kiedy uśmiechał się w ten sposób, większość służby marzyła o tym, by znaleźć się jak najdalej od niego...

Nie dalej jak godzinę później przez bramę miejską przejechał drewniany wóz okryty czarną plandeką i ciągnięty przez parę karych koni. Za nim jechało kilku zbrojnych - nie rzucali się w oczy, ale wszyscy przechodnie instynktownie woleli zejść im z drogi. Eskortowany wóz toczył się powoli, ale kiedy tylko skrył się za zakrętem drogi jeden z jeźdźców odłączył się od reszty i pogalopował w stronę Twin Hills.

Dopiero kiedy od rozjuszonego Sierżanta oddzieliły go grube, dębowe drzwi posterunku Jasiek poczuł, że ma mokro w portkach. Uff... nawet gdy teściowa postanowiła wprowadzić prohibicję nie było aż tak źle. Na szczęście większość winy udało się zwalić na Gołotę, który i tak nie mógł niczemu zaprzeczyć. A może... gdyby udało mu się aresztować tego gnoja, może wreszcie dostałby z dawna oczekiwany awans? - rozmarzył się Jasiek, ale do rozsądku przywołało go wspomnienie Gołoty z siną twarzą leżącego w kącie celi. Nie chcąc kusić losu ścisnął mocniej okutą pałę i przyspieszył kroku...

Wieczór zbliżał się powoli, a wraz z rozchodzącymi się klientami z placu targowego zaczynały znikać kramy i stoiska. Przyjezdni handlarze ładowali swój towar na wozy i rozjeżdżali się do domów. Stary Lars sprawdził uprząż i rozejrzał się za Hubertem – jego wóz też był gotów do drogi. Obaj mieszkali w wiosce Trzy Kamienie i zawsze razem jeździli na handel do Twin Hills – wiadomo, w dwa wozy bezpieczniej. Hubert siedział na koźle, brakowało tylko jego syna, który wracał właśnie targając jakiś pakunek. „Pewnie dziewka znowu nudziła, że nic z miasta nie przywozi” – pomyślał Lars – „Po takim dobrym dniu, jak dzisiejszy może sobie pozwolić na luksusy”. Cmoknął na Łysą i zarzucił lejcami.

Wozy zbliżały się do bramy. Moron, syn Huberta zaczął nerwowo rozglądać się na boki. Lars zauważył, że coś jest nie tak – strażnicy uważnie przyglądali się wszystkim wychodzącym a każdy wóz był drobiazgowo przeszukiwany. Kiedy jeden z wartowników zaczął przetrząsać resztki towaru Larsa, Moron pośpiesznie chwycił owinięty w szmaty pakunek i zeskoczył z wozu.

- Ej, ty! Dokąd to!? – krzyknął jeden ze strażników i ruszył w stronę chłopaka.

Syn Huberta rozejrzał się i rzucił się do ucieczki. Wpadł na jednego z przechodniów – pakunek upadł na ziemię i wypadło z niego nieco czarnych, suchych liści. Nie zwracając uwagi na stłuczone kolano chwycił paczkę i pobiegł dalej... Lars popatrzył na kuma – tamten odwzajemnił mu spojrzenie bezradnie rozkładając ręce – on również nie miał pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Obok wozu przebiegło dwóch strażników, którzy udali się w pościg za uciekinierem...

Jasiek podciągnął portki, mocniej chwycił halabardę i podszedł czujnie do wozu podejrzanego handlarza. Nie zauważył samotnej postaci, która korzystając z zamieszania przemknęła chyłkiem zza rogu budynku i przekroczyła bramę miejską.

Po kilku godzinach wylegiwania się nad strumieniem Lokis poczuł się znacznie lepiej. Opatrzone ziołami rany przestały nieco swędzieć, a biel czystej koszuli, którą udało mu się zwędzić ze sznura przy jednym z podmiejskich gospodarstw pozwoliła mu zapomnieć, jak czarny jest jego charakter. Po kąpieli w lodowatej wodzie do szczęścia brakowało mu tylko jedzenia. Gdyby nie zły pies gospodarzy, zdołałby pewnie zdobyć prowiant – a tak pozostało mu zaufać swoim umiejętnościom łowieckim.

Zmęłł przekleństwo w ustach, kiedy kolejny trop okazał się kończyć w najgorszych chaszczach. Minęło ładnych kilka lat od chwili, kiedy opuścił komunę, a od kiedy poszedł do terminu u Mistrza Yaborila nie miał okazji polować zbyt często. Po godzinie błąkania się po lesie zauważył jednak coś bardziej obiecującego niż dotychczasowe ślady. Prowadząca w dolinę ścieżka wydeptana przez zwierzęta mogła oznaczać, że gdzieś tam znajduje się wodopój...

Łucja zmieniła nieco pozycję – siedzenie na drzewie przez pół dnia nie należało do najwygodniejszych. Kołczan przechylił się i jedna ze strzał spadła na ziemię. Dziewczyna parsknęła i już miała zacząć schodzić z drzewa, kiedy usłyszała szelest. Zamarła w bezruchu.

Na polankę, początkowo niepewnie, próbując wyczuć zagrożenie wyszedł powoli jeleń. Za nim, wraz z młodymi wyszła samica. Kiedy samiec zaakceptował otoczenie rodzinka zaczęła raczyć się wodą ze strumienia. Łucja z zachwytem oceniła poroże jelenia – za taką sztukę dostanie w mieście co najmniej stówę, w sam raz na nowe groty. Skóra również wyglądała zdrowo... idealna sztuka. Powoli, starając się nie oddychać, dziewczyna wyjęła z kołczana dwie strzały. Trzymając w zębach jedną z nich napięła łuk...

Jeleń poderwał się do skoku płosząc całe stadko. Zwierzęta prysnęły na wszystkie strony i po chwili tylko zmącona woda i ślady na błotnistym brzegu świadczyły o ich bytności. Na drugim brzegu, między drzewami stał jednooki elf z podniesionymi w górę rękoma. Nóż, który wypuścił z rąk leżał na ziemi. W pniu drzewa, obok którego stał tkwiła pierzasta strzała. Trafiła o niecałą stopę od jego głowy...

- Akurat, zbieg okoliczności - prychnął Wielki Ciotownik i puścił bąka - a o opatrzności boskiej nie słyszałeś, fiutasie?

Zwabieni głosem swego pana nadbiegli nefilimi. Przygodna osoba nie zauważyłaby ich, stali bowiem ukryci za wielkimi kadzielnicami, które w odstępach dwudziestu kotów jedna od drugiej znaczyły szlak wiodący do tronu Ciotownika. Z kadzielnic unosił się gęsty i duszący dym, tak miły nozdrzom boga. Każdego księżycowego miesiąca spalano w nich 69 ton ludzkiego nawozu specjalnie zbieranego przez kapłanów WC na Padole.

- Spadać, cioty - warknął Ciotownik. Ponuro spojrzał przed siebie. Nie mógł dojrzeć końca sali - podług ludzkich miar była ogromna, jak okiem sięgnąć stały bogato rzeźbione kadzielnice, ostatnie ledwie widoczne w siwej poświacie. Wielki Ciotownik był dumny z wystroju komnaty - sam go zaprojektował i nadzorował prace. Ale teraz był niekontent, w ostatnich dniach wszystko się spsiło i jego misterny plan zaczynał się chwiać w posadach.

Połączył się z kapłanem WC w Twin Hills. Ten narobił w spodnie słysząc w swym wewnętrznym uchu namiętny szept boga. „Nawiedzenia to rzecz miła jak o tym opowiadają gdy odbywasz nowicjat, ale spróbuj przeżyć to parę razy, a zobaczysz jak fajnie” - tak mówił do swego chłopaka podczas jednej z tych krótkich letnich nocy gdy wszystko jest inne, a maciejka pachnie tak oszałamiająco.

- Jak ciotujesz, Ojcze?

- Oj, strasznie, Panie - w stosunkach z Wielkim Ciotownikiem etykieta odgrywała ważną rolę.

- I jak, odszedł bezpiecznie?

- Jeszcze nie, panie, jeszcze jest w mieście.

- Jak to w mieście?! Już dawno winien być w Sivonie. Sakujesz, Ojcze, nie lubimy tu takich...

- Ależ, Panie, to nie moja wina, to Ciota, Panie!

- Moja siostra?

- Tak Panie - kapłan wyglądał żałośnie. Sam fakt, że musiał stać pomiędzy dwoma potęgami uwikłanymi w rodzinny spór zdawał się go unieszczęśliwiać, nie dość tego - musiał się opowiedzieć po jednej ze stron. Ciężko sobie wyobrazić trudniejszą sytuację. Tak, to nie był dobry dzień...

- Hmmm.... A więc to tak... To wyjaśniało, dlaczego ostatnio wszystko tak się babrało. Ciotownik zasępił się; myślami był już gdzie indziej.

- Kto rakuje? - zadał pytanie zwyczajowo kończące rozmowę

- Ty Panie jesteś git i rakujesz.- odparł kapłan.

Wielki Ciotownik przerwał połączenie.
Kapłan rozpłakał się.

Doszedłem do miejskiej bramy. Z zachowania strażników wynikało, że już wiedzieli, że coś jest nie tak. Sprawdzali dokładnie każdy wóz, który opuszczał miasto. Niedobrze. Moje szanse malały. Rozejrzałem się - pod sąsiednią ścianą dwoje nastolatków demonstrowało całemu światu swe uczucia - poczułem ukłucie zazdrości patrząc na krągły tyłek dziewczyny do połowy skryty po ręką chłopaka. Już dawno...

Ale to nie był czas na sentymenty.

Rzuciłem się w cień muru. Cholera, nie tak nerwowo - zganiłem sam siebie. Ale miałem szczęście - nadchodzący droga więzienny strażnik, jeden z tych, którzy pałowali moich współwięźniów, nie zauważył mnie. Szedł czujnie, w ręku ściskał okutą pałkę. „Znowu się zaczyna...” westchnąłem i wyjąłem nóż z rękawa. Drugi schowałem uprzednio w bucie. W tym mieście już z nawiązką zapracowałem na czapę, jeden trup więcej nic mi nie zaszkodzi, a może pomóc - pomyślałem sardonicznie. Nie żebym lubił zabijanie. Po prostu czasami nie ma innego wyjścia.

Schowałem się za stos drewna, którym strażnicy w nocy ocieplali swe lokum. Kucnąłem i czekałem na swą chwilę. Jakiś gość podszedł i zaczął się odlewać na to drewno i na mnie przy okazji co dopełniło mego rozgoryczenia - co ja takiego zrobiłem?! Tylko chciałem znaleźć pracę, normalną, uczciwą pracę... Ech...

Facet skończył. Strząsnąłem z ramion jego mocz i ponownie spojrzałem na drogę. Jakiś chłopak uciekał przed strażnikami. Z zawiniątka, które niósł wypadły czarne liście. Nikt nie miał wątpliwości - czarny lotos. Nagle rutynowa kontrola wozów zamieniła się w bezładną bieganinę - część strażników puściła się za młodym, część rzuciwszy swą robotę poczęła kontrolować wóz, którym przyjechał razem z rozdziną. Nagrody za ujęcie przemytnków lotosu były bardzo, ale to bardzo duże.

Skorzystałem z zamieszania i przemknąłem przez bramę. Nikt mnie nie zauważył. Biegłem dopóki mur miejski nie zniknął za wzgórzem. Potem zapadłem w las i śmiertelnie zmęczony ległem spać.

Ranek był zimny. Ja byłem głodny. Rana na szyi zaczynała się brzydko jątrzyć, a ta na boku też bolała jak diabli. Szmaty, którymi były obwiązane już w czasie zakładania opatrunku jak sądzę śpiewały ballady o podłogach jakie przyszło im wycierać, a teraz nie przypominały niczego innego jak ruchomej pułapki na muchy. Niedobrze. Zasadnym byłoby pozyskanie jakichś czystych ciuchów i prześcieradła na bandaż...

Z tego co pamiętałem, to na sznurze jednego z gospodarstw na podgrodziu widziałem schnące pranie. A więc zostanę złodziejem...

Okazało się to prostsze niż myślałem.

Spotkałem wesołe i hoże siedemnastoletnie dziewczę na pobliskiej łące. Pasała krowy i nie miała zębów. Po usłyszeniu mojej opowieści o pięknej hrabiance, zakochanym elfim żołnierzu i złym hrabim, torturach i sadyzmie, sodomii i zdradzie zapłakała rzewnymi łzami, aż mi się żal jej zrobiło i postanowiłem ją pocieszyć. Pocieszyłem ją trzy razy i wtedy otworzyła mi się rana na szyi. Wtedy ona postanowiła mnie pocieszyć i skroiła swojemu staremu cichy z przepierki, a swej matuli czerwoną haleczkę, którą obwiązałem sobie szyję - przy odrobinie dobrej woli mogła uchodzić za apaszkę. Następnie chciała jeszcze zwędzić coś do żarcia, ale Leon, jej piesek, wściekł się i zaczął rabanić na wszystkie strony, że jestem obcy, że be, że rozpusta i musiałem się zwijać.

Szepnąłem w czerwone ucho „Adieu!” i znikłem jakby nigdy mnie nie było (Co nie do końca okazało się prawdą, kiedyś, dużo później spotkałem w okolicach Twin Hills dwóch bliźniaków, półelfów, którzy zajmowali się spędzaniem ciąży. Podobno ich ojciec był elfem. Podobno nie miał jednego oka. Powspółczułem im i nigdy już tam nie wróciłem).

Wykąpałem się w stawie, przeprałem rzeczy i przebrałem się. No. Zaczęło się polepszać.

Trzeba było zapolować, aby zrobić sobie coś do żarcia. Wyjąłem nóż i zasadziłem się na szaraki. Co zobaczyłem jakiegoś to rzucałem w niego nożem i klnąc szedłem szukać go w krzakach. Nie trafiłem ani razu. Zupełnie wyszedłem z wprawy, kiedyś, u Mistrza, to umiałem polować. Gdybym miał chociaż mój łuk.. Ale on został „Pod Kogutkiem” a tam nie mogłem wrócić...

Po pewnym czasie natrafiłem na ślady jeleniej rodziny. Podążając świeżym tropem dotarłem do takiej małej polanki. Na jej środku zobaczyłem jelenia – stał razem z małymi i samicą i coś żuł. Wiatr wiał w moją stronę. Nożem jelenia nie miałem szans zabić, ale małe? Najprawdopodobniej tylko stracę nóż, ale byłem już dosyć głodny i zdesperowany.

Podszedłem bliżej. I bliżej. I bliżej. Za blisko. Pod nogą trzasnęła mi sucha gałązka. Bydlęta prysnęły na wszystkie strony i usłyszałem takie dziwne „bzzt-tuk”. Cholera.

Trzymając dłonie z dala od ciała powoli wyprostowałem się. Koło mojej głowy wbita w pień drzewa kołysała się strzała. Kątem oka obejrzałem ją sobie - samoróba, ale profesjonalna. Zarówno bełt jak i brzechwa idealnie wykonane. Znowu wpadłem. Przez myśl przeszła mi idea samobójstwa. Odłożyłem ją na później jako warta rozważenia.

Strzelała do mnie kobieta - jak się okazało całkiem zgrabna kobieta. Była jedną z tych przedstawicielek swej płci, dla których mężczyźni tracą głowy i pieniądze. Jej oczy były niczym dwa szmaragdy, zielone i przepastne znamionowały silną wolę, intelekt i namiętność zdolną poruszyć skałę. Jej włosy, czerwone i długie, splątane w pokręcone loki spadały na najdoskonalej ukształtowane ramiona jakie w życiu widziałem. Jej nosek, wąski i długi stanowił idealne dopełnienie pełnych, czerwonych i zmysłowych ust., które tylko całowałbyś i całował i całował - do utraty tchu. Jej piersi były jedyną rzeczą dla której przerwałbyś całowanie jej ust - jak dojrzałe jesienne jabłka rozsadzały skórzany kubraczek, który opinał jej jędrne dwudziestoparoletnie smukłe i seksowne ciało. Ruszała się jak kot. Głos gdy się odezwała miała matowo-chrypliwy, sprawiał, że schło mi w gardle i nie mogłem zebrać myśli... Jeśli miałem umierać to zdecydowanie z jej rąk. I najlepiej na zawał. W łóżku.

Jeszcze nie wiedziałem czy strzeliła do mnie, czy do jelenia? Muszę przyznać, że byłem zdziwiony jej profesjonalizmem w posługiwaniu się łukiem, kobiety rzadko robią coś poza laską i rodzeniem dzieci a i nawet to rzadko robią dobrze.

Z drugiej strony - nie wiem dlaczego, ale byłem pewien, że ona robiła laskę po prostu wspaniale.
Spróbowałem się uśmiechnąć.

- I co się głupio szczerzysz...

Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Niejasno zdawałem sobie sprawę, że wychodzę na idiotę.

- Spłoszyłeś mi jelonka wartego paru dni w Twin Hills... Z uwagi na fakt, że to ja trzymam łuk, a nie ty i na fakt, że jestem potwornie, potwornie wściekła na twoim miejscu nie robiłabym żadnych debilnych sztuczek czy gestów. Na twoim miejscu już w tej chwili zaczęłabym mnie przekonywać dlaczego mam ci nie odstrzelić jaj. To tylko sugestia, ale...

Wyglądało to na dobry pomysł. Zacząłem ponownie opowiadać o przeżyciach paru ostatnich dni. Z niewiadomych do końca dla mnie przyczyn pominąłem epizod ze szczerbatą dziewuchą, w pewien sposób byłem przeświadczony, że nie byłby to najlepszy pomysł. Kiedy opowiadałem jej o piwnicy Zenona przerwała mi, wyciągnęła krótki miecz, który nosiła przewieszony przez plecy i podeszła sprawdzić ranę na mojej szyi. Czubek ostrza boleśnie wbijał się w miejsce gdzie nogawki moich pludrów spotykały się z sobą, ale kiedy tak stała koło mnie i lustrowała moją szyję, a potem rozchylała poły mojej kurtki by obejrzeć ranę na boku, kiedy jej delikatne i długie paluszki muskały me szczupłe i idealnie ukształtowane ciało, wtedy poczułem, że to jest to. Zacząłem wzdychać, często a gęsto co zdziwiło ją nieco, odsunęła się ode mnie, ponownie wzięła w ręce łuk i kazała mówić dalej. Jak widać bardziej ufała swym umiejętnościom strzeleckim niż walce wręcz.

Kazała mi powtórzyć jak wyszedłem z miasta. Ponownie powstrzymałem się przed opowiedzeniem jej jak mnie obsikano, nie chciałem burzyć wspaniałego image jaki z pewnością ukształtowałem swą opowieścią. Kiedy wspomniałem o czarnym lotosie mruknęła „czarny lotos... znowu w Twin Hills...” i od tej pory wydawała się być już nieobecna, zatopiona w myślach.

Koniec końców uwierzyła mi. Miała mnie za idiotę, tak jak większość ludzi, którzy się ze mną zetknęli i nie poznali mnie dokładniej. Nie wydawałem jej się groźny. Wzięła mój nóż. I kazała i iść przed sobą. Nie wiedziała o drugim nożu, który miałem w bucie. Inna rzecz, że nie zamierzałem jej zabijać, ani kaleczyć. Chciałem byśmy się zaprzyjaźnili.

Zwierzyłem jej się, że od dawna nic nie jadłem. Nakarmiła mnie, mieszkała w szałasie w środku lasu. Ja się okazało pochodziła z podgrodzia Sivonu, jej bracia za młodu weszli na drogę przestępstwa i zadarli z lokalnymi watażkami. Z racji, że byli młodzi i niedoświadczeni dostali w dupę i teraz bez oczu i jaj żebrali na ulicy. Rodzice szybko umarli, wujek zszedł na syfa i z całej rodziny zdolna do radzenia sobie samodzielnie została tylko ona. Zaczęła uczyć się łucznictwa u lokalnego machera od tych spraw, dowódcy straży miejskiej. W zamian dawała mu dupy. Kiedy już się nauczyła to postanowiła przestać dawać mu dupy, ale wtedy on postanowił ją aresztować za prostytucję i przemyt czarnego lotosu. Za to pierwsze groziły baty, za to drugie - śmierć.

Ostrzeżona w porę przez jego zastępcę (któremu też dawała dupy) uciekła do lasu i od tej pory (czyli od trzech miesięcy żyła sobie tu w lesie, korzystając z ciepłego lata i kłusowała. Upolowane zwierzaki sprzedawała handlarzom futer z Twin Hills, Sivonu i innych miast.

Ot, jeszcze jedna, typowa historia dziewczyny skrzywdzonej przez los...

Zasypialiśmy na oddzielnych posłaniach. Ale matka natura zdziałała to czego my nie byliśmy w stanie - zimno kazało jej przeczołgać się na kolanach do mojego posłania i lec w mych ramionach.

- Jesteś paskudny, ale kocham cię - usłyszałem a potem wszystko pokryła różowa mgła i kucyki ninja...

Rankiem wstałem i poszedłem się umyć do kryształowego strumyczka szemrzącego obok naszej norki. Potem wstała Łucja - tak miała na imię. Razem poszliśmy w las i zaczęliśmy polować. Kiedy się przekonała, że nieobca jest mi sztuka strzelania z łuku, dała mi swój drugi i zaczęliśmy kłusować razem. Zarobiliśmy w ten sposób trochę grosza, a ja wykurowałem się i doprowadziłem do stanu pełnej używalności. Była to idylla. Ale nadchodziła jesień. Trzeba było coś zdecydować, w lesie żyć niepodobna. Ponadto, dziwne plotki dobiegały z Sivonu i Twin Hills...

Ziggy nerwowo poszukiwał brudu pod swoimi paznokciami. Zgodnie z przyzwyczajeniem używał do tego jednego ze swoich noży, a że ostrzył je dobrze, wkrótce na jednym z palców pojawiła się kropelka krwi. Zaklął szpetnie i zmusił się do schowania klingi. Debile! Czy oni nie rozumieją, że od powodzenia ich „wycieczki” zależy los ich własnej dupy? Zenon od czasu tej wpadki z tym elfem stał się bardzo nieprzyjemny dla swoich podwładnych, więc wolałby mu się nie pokazywać bez dobrych nowin... Z tych nerwów poczuł, że musi zrobić kupę - usiłując nie słuchać półgłówków obrzucających się obelgami oddalił się w las.

- Kurwa!

- No przecież mówię, że kurwa!

- Kurwa, trzeba mu wyłupić drugie oko!

- Pojebało? To jak nam będzie wskazywał drogę?

- Jaką drogę? Przecież nie chce nam wskazać drogi!

- To mu obetnijmy jaja!

- Nieee... tylko nie jaja! Nie znam drogi! Ja naprawdę nie wiem gdzie jest ta polana! Nie wiem! Nie wiem - naprawdę, mówiłem wam przecież że prowadził mój bra... braaaaAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAT!

...

- I co kurwa?

- I nic.

- Co nic!? Pomóż mu kurwa, bo się zaczyna wykrwawiać!

- A mówiłem, że trzeba mu wyłupić drugie oko?!

Lokis ostrożnie wyjrzał spomiędzy listowia. Na polance zobaczył kolesia pochylającego się nad kupą zakrwawionych szmat, które były resztkami jakiegoś nieszczęśnika. Widok postaci, która stała obok przyglądając się temu głupawo sprawił, że serce elfa zabiło nieco mocniej - przed oczyma stanął mu niezapomniany incydent w pewnej piwnicy i bezmyślna twarz po drugiej stronie rozżarzonego pręta. Odruchowo sięgnął do bolącego jeszcze boku i natychmiast pożałował, że nie ma przy sobie innej broni prócz noża w bucie. Dwumetrowy murzyn nie wyglądał na takiego, który potrzebuje noża, ale z jego pasa zwisała groźnie wyglądająca okuta pała.

Kolega murzyna zdołał chyba doprowadzić strzęp człowieka do stanu używalności. Ze swojego miejsca Lokis usłyszał tylko ciche jęki, jakby próbujące czemuś zaprzeczać, ale dwaj oprychowie pochylili się ciekawie nad zezwłokiem nadstawiając ucha.

- Nie próbujcie nawet ruszyć dupą, albo odstrzelę wam jaja - kwestia dotycząca jaj zabrzmiała jakby znajomo. Spomiędzy drzew na drugim krańcu polany wyszła Łucja z napiętym łukiem. Co za kobieta! - widok dzielnej wojowniczki walczącej o wolność i sprawiedliwość w skórzanym opiętym kubraczku po prostu zamurował Lokisa. Jej loki rozwiane wiatrem wyglądały jak płomienie, a falująca pierś nie pozwalała oderwać od siebie wzroku. Oprychy powoli wyprostowały się odwracając się w jej kierunku.

- Nawet o tym nie myśl, bezmózga kupo mięśni - słysząc to, Lokis podziękował stwórcy za niepozorną budowę ciała - To, że jestem kobietą nie oznacza, że nie jestem w stanie wpakować ci tej strzały prosto w oko!

Osiłek zatrzymał się wpół kroku. Ręka jego kompana zamarła w drodze do rękojeści noża. Ptaki przestały ćwierkać. Zrobiło się bardzo cicho. Za cicho.

Wszystko potoczyło się zbyt szybko. Nagle, o kilka metrów od Łucji zaszeleściły zarośla. Zdezorientowana dziewczyna zwróciła się w tamtą stronę. Na to tylko czekała bezmózga kupa mięśni - murzyn skoczył do przodu, ale nie docenił łuczniczki. Świsnęła zwalniana cięciwa łuku. Niestety, strzała nie trafiła w oko - grot zagłębił się w lewym bicepsie, co jednak nie powstrzymało pędu stukilogramowego ciała. Łuczniczka padła na ziemię pchnięta przez padającego osiłka. Szybko chwyciła za jedną z rozsypanych na ziemi strzał, ale wtedy coś mignęło w promieniach słońca. Cichy stuk; głowa dziewczyny odskoczyła, a jej ciało osunęło się na ziemię.

Dopiero wtedy Lokis uzmysłowił sobie co się stało. Z trudem powstrzymał się, aby nie wyskoczyć na polanę - do porządku przywołało go wspomnienie pewnego wieśniaka, który rzucił się kiedyś z widłami na grupę zbrojnych. Całą siłą woli zmusił się do schowania noża. Na ziemię upadła kropelka krwi z przygryzionej wargi.

Z szeleszczących zarośli wyszedł uśmiechnięty Ziggy podrzucając w ręce niewielką stalową kulkę. Popatrzył na klnącego osiłka, który trzymał się za ramię i podciągnął opadające portki.

- No i co chłopaki? - powiódł drwiącym spojrzeniem po swoich kompanach - Zostawić was na chwilę samych, a potopilibyście się we własnym moczu...

„Brudas” Huck westchnął. Los go nie rozpieszczał – wśród ludzi Zenona panowała atmosfera wzajemnego zrozumienia, ale Ziggy miał ostrzejszy nóż, a Nguyen mógł go rozprasować na drzewie nawet z przestrzeloną ręką. Rad nierad przyglądał się więc rzeczowej dyskusji swoich kompanów na temat równouprawnienia konsumentów i próbował cierpliwie czekać. Jak to zwykle bywa, sprawa rozbijała się o komitet kolejkowy. Nie było łatwo. Czekać też nie było łatwo - widok gustownie związanej dziewczyny potrafił pobudzić wyobraźnię nawet kogoś takiego jak Nguyen...

- Kurwa! Ja pierdolę!

- Nieprawda! Ja! Ja mam większe fi!

- A ja... uch?... Ja... rozmiar afrykański! No i... uch... ja pierwszy ją zobaczyłem!

- Pewnie, a jakbym nie wrócił, to miałbyś teraz trzecie oko!

- Uch?

- No właśnie, spróbuj najsamwprzód pomyśleć! I odsuń się, czarnuchu! Patrz i ucz się!

- Uch!?

Sprawne, wygimnastykowane palce Ziggiego w mig poradziły sobie z rzemieniem, który jakimś cudem do tej pory zdołał powstrzymywać piersi Łucji przed rozerwaniem skąpego przyodziewku. Nastała krótka chwila ciszy. Ciszy, w której słychać było tylko odgłosy kapiącej obficie śliny. Ręce złodzieja zadrżały (legendarna zręczność zawiodła) - rozległ się odgłos dartego przyodziewku. Dartego na strzępy (zawiodło nie mniej legendarne opanowanie). Zaśliniony Ziggy wylądował między boskimi półkulami z całych sił próbując ściągnąć spodnie zanim...

Za późno. Zawiódł go własny organizm.

- Nie, nie, nie! - Ziggy z rozpaczą wpatrywał się w rosnącą na spodniach plamę wilgoci - To niemożliwe! Przecież jadłem marchewkę! I piłem tran, tak jak kazała mamusia! Prowadziłem zdrowy tryb życia! Bogowie! Za co? Dlaczego karzecie mnie w taki sposób?!

Padł na kolana cicho pochlipując. Nagle jakaś straszna siła uniosła go w górę...

- Uch?! ... Nazwałeś mnie czarnuchem?

Jeremiasz „Brudas” Huck dochodził. Wypróbował z rudą już wszystkie możliwe pozycje, które widział kiedyś na rycinach w gabinecie szefa. Było Bosko! Ta ruda dziwka była lepsza od Zośki i Kaśki, które podglądał kiedyś w kąpieli. Ba! Była nawet lepsza niż Maryśka, która śniła mu się zeszłej nocy! Właśnie wiła się u jego stóp... patrząc z dołu uległym wzrokiem była gotowa spełnić każde życzenie swojego Pana... Huck sapnął z rozkoszy, zacisnął zęby i zwiększył tempo. Jego prawa ręka wyglądała jak rozmazana smuga... Wtedy, właśnie wtedy gdy burza rudych włosów ogarnęła jego krocze...

...Lokis zaciągnął garotę na gardle ofiary. Nieświadomy niczego nieszczęśnik wyprężył się jak struna i pobliskie drzewa opryskał obfity strumień nasienia. Gałki oczne wyszły mu z orbit, a usta rozchyliły się próbując wydać jęk rozkoszy. Wierzgał i szarpał się, rzucił elfem o drzewo, ale ten nie zwolnił uścisku. Był pewny sukcesu („niech nikt mi nie mówi, że facet, który patrzy na swego kutaska i trzyma go jedną łapką i ma opuszczone spodnie nie da sie udusić”) a determinacja dodała mu sił. Walczący upadli na ziemię. Szamotanie nie trwało długo - wraz ze spermą z ofiary szybko uciekało życie... Ciało Hucka znieruchomiało.

Elf wygrzebał się spod zwłok, wytarł z obrzydzeniem rękę o kubrak i przyjrzał się rozanielonej twarzy trupa. „Krew, mocz i sperma!” - zadumał się nad swoim losem - „Kiedyś zaśpiewają o tym bardowie!”.

Nie było jednak czasu na zadumę. Gdzieś tam, na polanie czekała na niego bezbronna Łucja, wydana na pastwę złym, brudnym, niedelikatnym i niewyżytym zbirom! Oczyma duszy widział jej nieskazitelne (tamten dupek, szef straży nie liczył się wcale), delikatne ciało plugawione rękami okrutnych oprawców. Krew w nim zawrzała, zęby zgrzytnęły złowieszczo, a jego dłoń zacisnęła się na świętym żołędziu. To przywróciło mu zdrowy rozsądek... Opanował się, i pomny rad uczynnych druidów ruszył cicho w stronę polany...

Dwie skulone postacie siedziały w milczeniu odwrócone do siebie plecami. Od czasu do czasu któryś z siedzących próbował spojrzeć ukradkiem w kierunku przywiązanej do pnia drzewa kobiety, ale po napotkaniu jej drwiącego spojrzenia natychmiast odwracał głowę...

- Eee... - zagaił nieśmiało Nguyen - a może by tak...

- Zamknij się - zgasił go Ziggy - nie pierdol.

- Nno, ale...

- Nie pierdol, powiedziałem - Pojednawcza postawa Nguyena nie wystarczała aby ukoić zranioną dumę prawej ręki Zenona. Kiedy szef się dowie... a kiedy dowie się reszta bandy...

- Ale, myślałem...

- Hę?! - Ziggy odwrócił się i badawczo przyjrzał murzynowi.

- Myślałem, że Brudas...

- A właśnie - zreflektował się Ziggy - gdzie się podział Brudas?

...

- Chłopaki! - gdzieś z zarośli rozległo się wołanie - chłopaki chodźcie tu!

- A co ty tam, kurwa, robisz? - Ziggy rozejrzał się próbując wypatrzyć kompana.

- Zbieram zioła! Chodźcie! Mówię wam! Chłopaki!

- Pojebało cię Brudas? Po cholerę ci zioła? Grzybki?

- Nieee, chłopaki! - głos Brudasa dochodził z bliżej nieokreślonego miejsca, ale słychać go było całkiem wyraźnie - Tu rosną fantastyczne zioła! To koper bulwiasty!

- To wsadź sobie ten koper w kuper! - wykrzyknął lekko już wkurzony Ziggy, a nieoczekiwany rym poprawił mu nieco humor.

- He, he... - zarechotał Nguyen - w kuper!

- Ale... chłopaki! No chodźcie! Nie słyszeliście o koprze? O słynnej wiagrze, o Koprus Fallus Bulvialis?!

- Huh? - Nguyen zmarszczył czoło - O wiagrze?

- Zaraz, zaraz... - Ziggiemu zaczęło świtać - Brudas, mówisz o tej wiagrze, od której podobno staje na... - popatrzył na związaną Łucję i przełknął ślinę - ... na długo?

- Taaa! Chodźcie chłopaki! Jest tu tego pełno! Cały krzak kopru bulwiastego! Stanie wam aż do Wielkiej Nocy! Chodźcie, bo już się kończy...

Takiego dictum nie trzeba było powtarzać dwa razy. Oprychów wymiotło, a Lokis odetchnął z ulgą i otarł pot z czoła. Jeszcze z pół minuty i nie dałby rady dłużej podtrzymać iluzji... Zebrał się w sobie i ostrożnie wszedł na polanę... Przemykając z cienia do cienia dotarł do miejsca gdzie leżał rozsypany ekwipunek Łucji. Szybko pozbierał strzały i łuk, po czym wsłuchując się w nawoływania błądzących bandytów cicho ruszył w stronę związanej dziewczyny.

Kiedy jego wzrok spotkał zdziwione spojrzenie Łucji poczuł, jak coś dodaje mu skrzydeł. Wyprostował się, spróbował przybrać nonszalancką pozę. Sięgnął po nóż i spróbował zakręcić nim jak pewien nożownik, którego spotkał kiedyś w Yibroak. Nie wyszło. Cóż...

Oprychy zaczynały się denerwować. Lokis usłyszał ich gniewne głosy zbliżające się do polany, zebrał więc resztkę sił, wyszeptał zaklęcie i wykonał zawiły gest...

- Chłopaki! Chodźcie! Znalazłem drugi krzak! Tutaj! Jeszcze więcej wiagry! - głos był słaby i urywany, ale zrobił swoje. Odgłosy łamanych gałęzi oddaliły się w jego kierunku. Nie zwlekając dłużej, elf rozciął więzy Łucji i pomógł jej podnieść się na nogi.

- Szybko! Musimy spieprzać! Zaraz trafią na trupa! - wykrztusił tylko i pociągnął osłabioną dziewczynę w gęstwinę lasu...

Dwie milczące postacie pochylały się nad zwłokami.

- Widzisz - Ziggy podrapał się po jajach i przybrał mentorski ton - Widzisz Nguyen - są rzeczy, z którymi nie należy przesadzać.

Nguyen jeszcze raz spojrzał na ciało Brudasa i zamyślił się tak głęboko, jak tylko mógł.

Było ciemno, na tyle ciemno, że nie widział już gałęzi smagających go po twarzy. Zdążyło mu to zresztą zobojętnieć. Lokis poczuł, że nie da rady dłużej ciągnąć ze sobą omdlałej dziewczyny. Kręciło mu się w głowie, świstało w płucach (a Mistrz mówił, żeby nie palił tego zamorskiego świństwa), rana w boku odezwała się na nowo. Łucja jęknęła i zawisła mu na ramieniu całym ciężarem. Nie mając siły szukać dobrego miejsca na nocleg ułożył ją pod omszałym głazem i padł obok. Stres, zmęczenie i cała reszta sprawiła, że nawet nie zdążył zamknąć oka zanim ogarnął go sen.

Ciemności rozdarł nieśmiały sierp księżyca, któremu udało się wychynąć na chwilę spomiędzy gęstych chmur. Spośród potrzaskanych kamieni wypełzła jaszczurka zbudzona nagłym szelestem. Zwinnie wspięła się na duży kawał muru porośnięty mchem i zamarła w obronnym odruchu. Na polankę wkroczyła zakapturzona postać, światło księżyca błysnęło na zakrzywionym ostrzu noża. Przybysz rozejrzał się i ostrożnie podszedł do zrujnowanych schodów. Niegdyś prowadziły pewnie do piwnic zrujnowanej budowli, dzisiaj - zasypane gruzem były tylko głęboką jamą w ziemi. Jaszczurka zasyczała, koniuszek rozdwojonego języka zawibrował w powietrzu.

Intruz schował nóż i zszedł do dziury. Pracował cicho, a na krawędzi jamy pojawiały się, jeden po drugim, niewielkie pakunki owinięte w przybrudzone ziemią płótno. Chmury powoli zasłoniły księżyc. Znowu zrobiło się ciemno.

Kiedy ciemności rozproszyły się wśród ruin nie było żadnego śladu pobytu nocnego wędrowca. Jaszczurka przewędrowała powoli po kamiennym bloku, jej łuski błyskały w świetle księżyca. W miejscach, w których mech nie zdołał pokryć kamienia pokazały się dziwne, starożytne runy, nadgryzione zębem czasu, ale nadal czytelne. Jaszczurka nie przejęła się nimi zbytnio, ześlizgnęła się po jednej ze ścian i ukryła w rozpadlinie. Księżyc skrył się za chmurami. Nic więcej nie przerywało snu dwóch wtulonych w siebie postaci skrytych pośród omszałych kamieni.

Miałem sen. Piękny sen. W tym śnie pewien elf imieniem Lokis okazał się dzielny i odważny. Uratował śliczną dziewczynę z rąk zbójów. Po tym jak ją uratował, to nawet jej nie tknął palcem, tylko zasnął. A po tym jak zasnął, to laska nawiała nie mówiąc ani słowa. O tym wydarzeniu jeszcze długo po fakcie śpiewali skaldowie po wsiach i miasteczkach budząc pełne zadumy westchnienia młodych rycerzy i chichoty równie młodych panien. „Święty czy Debil”- ta kwestia zachowuje swą aktualność niezależnie od epoki czy klasy społecznej.

Tak sobie gderałem pod nosem obudziwszy się nad ranem. Cały czas pamiętałem dotyk jej ust na moim uchu tego jednego razu gdy przemogła w sobie wstręt i mnie pocałowała.

Obudziłem się w bardzo dziwnym miejscu. Jakieś dziwne ruinki, chyba jedna z leśnych kapliczek poświęcona pomniejszemu lokalnemu bóstwu. Cóż, przynajmniej jej nie sprofanowaliśmy. Zniszczenia jakich tu dokonano były znaczne, ktoś musiał być bardzo cięty na właścicieli budowli, nie zadowolił się bowiem spaleniem dachu i splądrowaniem wnętrza, ale przyłożył się też solidnie do burzenia ścian. Na resztkach, które ostały się z pogromu widniały płaskorzeźby nieprzyjemnie wyglądających stworów i mnóstwo dziwnych symboli. Zaciekawił mnie nieco kamienny prostopadłościan (ołtarz?) ulokowany w centralnej części ruin - spod warstwy mchu widać było nieźle zachowane runy, ale szczerze mówiąc nie uważałem zbytnio, kiedy Mistrz próbował przekonać mnie do nauki starożytnych alfabetów. Zniechęcony owinąłem kamień w jakąś szmatę i zakląłem, potykając się o kawał gruzu ukryty w trawie. O mało co nie wpadłem przy tym do dziury: na wpół zawalone schody do piwnicy były zasypane w połowie ich długości świeżą ziemią. Zastanowiło mnie to, ale zdecydowałem się nie wtrącać nosa w nie swoje sprawy. Jeżeli ktoś tu coś zakopał, to nie będzie rad jak się dowie, że tu byłem i o tym wiem. A ja miałem już serdecznie dość utarczek z różnymi wariatami, dla których najwidoczniej punktem honoru było urwanie mi jaj.

Sądząc po Słońcu był godzina dziewiąta. Pospałem trochę, nie ma co... Łucji nigdzie nie było widać, zrobiło mi się jakoś tak smutno. W końcu, jeżeli jesteś tym bohaterem, to chcesz by cię tak też traktowano. A nie lekceważono w jawny sposób. Narażałem dla niej kark, a ona co? W nogi? Kopa w dupę? Nieładnie...

Chciało mi się lać i kupę więc odszedłem na bok. Podtarłem się liściem łopianu i zszedłem do szemrzącego w dole strumyczka, aby umyć ręce i zęby (nigdy nie zapominam o myciu zębów. To bardzo ważne dla mnie aby mieć czyste zęby, poza tym kowale traktują leczenie jamy ustnej jako coś w rodzaju wesołego zajęcia ubocznego i nie są skłonni do podnoszenia swych kwalifikacji zawodowych).

Podszedłem do strumyczka i już chciałem rozpocząć obrządki związane z myciem mego zgrabnego i ponętnego ciała, ale zatrzymałem się nagle.

Stała tam, zupełnie naga. Jej boska postać błyszczała tysiącem kropel rosy, które jakby szydząc z mego pożądania wibrowały na górach i dolinach jej ciała przemierzając jej bez pośpiechu i z widocznym ukontentowaniem.

Była pochylona w stronę lustra wody i myła swe piękne długie włosy. Kiedy się wyprostowała i odrzuciła do tyłu głowę stworzyła tęczę kropel, które mieniąc się wszelkimi możliwymi i niemożliwymi do wyobrażenia kolorami opadły na taflę wody. Powoli się odwróciła chroniąc oczy od blasku. Jej piersi zatańczyły obłąkańczy taniec, taniec, którego nigdy nie zapomnę...

- Kto tam jest? - spytała przestraszonym głosem - widocznie charczałem za głośno i mnie usłyszała.

- Ja... - mogę sobie wyobrazić mądrzejszą odpowiedź.

- Jaki ja?

- Lokis.

Podeszła do mnie powoli. Cofnąłem się i poślizgnąłem na błotnistym brzegu rzeki. Kiedy przestałem gramolić się z błota była już przy mnie. Mamrotałem coś bez ładu i składu, że co ona, że odchodzi bez słowa, że się martwię...

- Chciałam szybko wrócić i być czysta...

- ?!

- Dla ciebie... - powiedziała i zarzuciła mi ręce na ramiona. Jej język wepchnął mój język do mego żołądka. Zaczynałem tracić świadomość. Położyła mnie na brzegu rzeki. Zaczęła mocować się z mym ubraniem. Nagle na chwilę zamarła i spłonęła rumieńcem.

- Lokisie...

- Taaak?

- Muszę ci coś wyznać...

- Uch?

- Ja... mam okres - powiedziała i spuściła skromnie oczy - nie wiem jak ty...

- Nie szkodzi. Ja zrobiłem kupę i nie wymyłem rąk...

A potem były tylko kwiaty, szmer strumyka i ciche westchnienia...

Pięć godzin później czule objęci oprawialiśmy ze skóry królika, którego upolowała Łucja. Starałem się nie myśleć, ale czułem, że jestem człowiekiem szczęśliwym.. Tylko - jak długo to szczęście potrwa?

Po sutym obiedzie zaczęliśmy myśleć co by tu dalej zrobić. Łucja zgadzała się ze mną, że zostanie w tym miejscu nie jest mądrym pomysłem. Byliśmy wciąż niedaleko Twin Hills. Prędzej czy później ktoś tu nadejdzie. A ja nie byłem popularną osobą w okolicach Twin Hills. Droga zatem wiodła do Sivonu. Moja droga. Łucja nie mogła się tam pokazać. Nie wiedziałem co robić. Więc starałem się nie myśleć.

Na razie postanowiliśmy wrócić po skóry, które Łucja pozostawiła idąc na ratunek tamtemu nieszczęśnikowi, któremu dogadzali chłopcy Zenona. Był to cały jej majątek, owoc miesięcznej pracy. Nie mogłem powiedzieć „nie”. Inna rzecz, że jakby mi kazała włożyć łapę w ogień też nie powiedziałbym „nie”.

Baliśmy się dać zaskoczyć chłopcom Zenona więc poszliśmy bardzo ostrożnie jedno w odległości 50 kotów od drugiego, ja z przodu z mieczykiem w prawej i nożem w lewej ręce, ona z napiętym łukiem z tyłu. Plan był taki aby nie wdawać się w żadne utarczki, już raczej pozostawić skóry (Łucja uległa mym perswazjom gdy przypomniałem jej niezaprzeczalny profesjonalizm Ziggiego i siłę murzynka). Ale, na wszelki wypadek...

Trochę pobłądziliśmy, gdyż w nocy nie patrzeliśmy gdzie uciekamy, ale gnaliśmy byleby dalej. W pewnym momencie rozpoznałem jednak grupkę skałek, koło której przechodziłem idąc do druidów i z powrotem. Dalej poszło już bez problemów.

Doszliśmy do obozowiska. Ogień już wygasł. Około godziny ostrożnie przepatrywaliśmy teren wokół bacząc czy nie ma zasadzki, ale miejsce wydawało się być czyste. W końcu ubezpieczany przez Łucję wszedłem na polankę, na której poprzedniego wieczoru tyle się wydarzyło. Dwa niewielki pagórki powstałe na skraju łączki znaczyły miejsce gdzie według wszelkiego prawdopodobieństwa spoczywali obecnie więzień Zenona i pechowy onanista. Popiół był zimny.

Wychodziło na to, że nie szukali nas, ale się zabrali i poszli do szefa po rozkazy.

Jak się okazało mieliśmy szczęście, bo nie znaleźli skór Łucji. Wziąłem je na plecy (tym razem był to zaszczyt, a nie obowiązek) i poszliśmy w stronę Sivonu.

Szliśmy cztery godziny od czasu do czasu całując się i wymieniając drobne pieszczoty. Raz, gdy Łucja mi obciągała, to krzyknąłem na tyle głośno, że spłoszyłem króliczą mamę, która wraz z maluchami wyszła na wieczorny spacer. Serdecznie się z tego uśmialiśmy.

Tak idąc i wesoło rozmawiając wraz z ostatnimi promieniami Słońca dotarliśmy do wioski Trzy Kamienie. Łucja, jak się okazało, znała tam parę osób i czasami spędzała tam zimne noce („nie bądź zazdrosny, głuptasku”). Kupowali też od niej skóry dając w zamian jedzenie, narzędzia, wino i inne takie. Może okazałem się paranoikiem, ale zanim weszliśmy do wioski dokładnie przyjrzeliśmy się czy nie ma tam kogoś obcego. Ostatnimi czasy w każdym miejscu do którego trafiałem chcieli mi zrobić kuku, tak więc mimo zapewnień Łucji wolałem sam się zatroszczyć o siebie.

W wiosce było cicho i pusto - zmierzchało. Tylko na placu przed gospodą widać było ruch. Kilka postaci krzątało się wyprzęgając konie z dużego wozu okrytego czarną plandeką. Eskorta właśnie zsiadała z wierzchowców. Nawet na skraju lasu słychać było oberżystę pokrzykującego na pachołka, który pośpiesznie otwierał wrota stajni. Normalka. Wetknąłem noże za cholewy butów, mieczyk za pasek (Łucja obiecała załatwić do niego pochwę, wyglądałem jak rzezimieszek z gołą stalą za pasem) i weszliśmy do wioski kierując się ku domowi miejscowego stolarza, znajomego Łucji.